Bye bye Herräng ...see you next year

Η φωτογραφία του Φράκι Μάνινγκ στην είσοδο του κεντρικού κτιρίου στο Herrang

Είναι πάνω από μήνας πλέον που γύρισα από το φεστιβάλ Swing στο camp του  Herräng της Σουηδίας. Παρακολούθησα την 5η και καταληκτική εβδομάδα του φεστιβάλ, ένα πρόγραμμα γεμάτο μαθήματα, βραδινά πάρτι, σειρά από  μουσικά happenings στη διάρκεια της μέρας, βόλτες στο δάσος και βουτιές στην παγωμένη θάλασσα της Βαλτικής και άλλα πολλά.  Σαφώς ακόμα και η διασκέδαση μπορεί να αποδειχθεί εξοντωτική μερικές φορές, ιδίως όταν ο χρόνος για ανάπαυση περιορίζεται σε 3 με 4 ώρες όλη τη μέρα. Θα πιάσω όμως τα πράγματα από την αρχή για να έχετε μια σαφέστερη εικόνα του τι συμβαίνει στο Herräng.

Αναμνήσεις από μια περιήγηση μέσω της Εσπεράντο - μέρος 1ο

Κάποιοι ίσως απορούν για το πως μπορεί να ταξιδέψεις χωρίς χρήματα ή και με ελάχιστα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι έχουν συνδέσει τις διακοπές και την περιήγηση με την αντίστοιχη οικονομική δυνατότητα. Αλλά είναι πάντα έτσι;  

Ποιό είναι το φτηνότερο ταξίδι που μπορείς να κλείσεις μέσω tour operator. Προφανώς οι προσφορές εδώ είναι πάμπολλες και κάποιος που ξέρει να ψάχνει μπορεί να βρεί έναν φτηνό προορισμό για να περάσει 5 μέρες στο Παρίσι ή στην Πράγα ή σε οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης. 

Και μιλάω για την Ευρώπη γιατί μόλις πριν λίγες μέρες γύρισα από ένα ταξίδι στην Πολωνία και στην Τσεχία. Δεν ήταν όμως ένα ταξίδι αυτού του είδους. Πέτυχα κι εγώ μια καλή τιμή για αεροπορικό εισιτήρια προς Βαρσοβία και τούμπαλιν. Εντούτοις το μυστικό δεν είναι μόνο με πόσα ταξιδεύεις, αλλά και πως ταξιδεύεις.

Εξηγούμαι όσον αφορά αυτό που θέλω να επισημάνω: Αν πραγματικά σε ενδιαφέρει η γλώσσα και η κουλτούρα των λαών που επισκέπτεσαι τότε το να επιλέξεις μια εκδρομή μέσω tour operator είναι σαν να θες να γνωρίσεις μια χώρα μέσα από τα ξενοδοχεία και τα μνημεία της. Οι άνθρωποι, η καθημερινότητά τους, το πως αντιλαμβάνονται τη ζωή τους, αυτό που προσδοκούν θα σου έχουν για πάντα ξεφύγει. 

Είναι δυνατόν να ταξιδέψεις με λίγα; Κι όμως είναι, κι όχι τόσο από διάθεση τσιγγουνιάς ή γιατί η κρίση σε έχει κτυπήσει κατακέφαλα, αλλά γιατί αυτό που αποκαλούμε διασκέδαση στη χώρα μας με τρόπο απλουστευτικό είναι για τους άλλους κάτι διαφορετικό. Κι αυτό είναι που έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις όταν συναναστρέφεσαι με ντόπιους και δεν ακολουθείς απλά μια αγέλη τουριστών με προκαθορισμένο δρομολόγιο. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ακολούθησα μια ξενάγηση. Δεν μου αρκούσε και την θεωρούσα ότι προσβάλλει την δική μου ικανότητα για να γνωρίσω το παραμικρό όχι ως μασημένη τροφή αλλά ως δική μου ανακάλυψη. 

Πως είναι λοιπόν κάποιος  να ταξιδέψει φτηνά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στερείται κάτι; Για μένα το ταξίδι σημαίνει ότι επισκέπτομαι ανθρώπους. Ότι τα μέρη, οι πόλεις, οι χώρες που επισκέπτομαι έχουν σημασία για μένα στο βαθμό που υπάρχουν εκεί κάποιοι άνθρωποι που θα συναντήσω. Πως όμως τυχαίνει να έχω γνωστούς στην Πολωνία και την Τσεχία. Δεν έχω την τύχη να μιλάω καμία από τις δύο αυτές γλώσσες αν και θα ήθελα να αποκτήσω μια ευχέρεια στην επικοινωνία στα Πολωνικά ή στα Τσέχικα αν και δεν είχα ποτέ σχέση με αυτές τις χώρες. Οι γνωριμίες μου αυτές οφείλονται καθαρά στο γεγονός ότι πριν από 3 χρόνια και έξι μήνες επέλεξα να μάθω (στην αρχή όχι και τόσο συνειδητά) Εσπεράντο με ότι αυτό σημαίνει.  Και στην αρχή φυσικά δεν ήξερα κι εγώ τι ακριβώς σημαίνει.  Ήξερα φυσικά ότι ήταν μια γλώσσα που πέτυχα γρήγορα ένα επίπεδο ευχέρειας, ότι ήταν ουδέτερη (κανένας δεν είχε πλεονέκτημα αφού δεν ήταν η μητρική κανενός ή σχεδόν έτσι), και ότι διαπνέονταν από μια απαράμιλλη ανθρωπιστική αντίληψη. Στην συνέχεια συμμετείχα σε Εσπεραντικές συναντήσεις όπου απέκτησα γρήγορα μια σχετική ευχέρεια στην ομιλία και αυτό με έκανε να αρχίσω να πειραματίζομαι περισσότερο με τη γλώσσα. 

Βέβαια δεν έλειπαν ποτέ η χλεύη και η περιφρόνηση  από ανθρώπους που έλεγαν ότι αυτή η γλώσσα δεν υπάρχει, ότι ήταν κάποτε και σήμερα δεν είναι ....και η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει σε αυτό είναι ότι αν η Εσπεράντο είναι παρελθόν και δεν υπάρχει τότε συνομιλεί με ένα βαμπίρ. Μοιάζω άραγε για βαμπίρ ;

Φωτογραφία από το Τάλιν τον Ιούνιο του 2008

Κερνάμε μπύρες !!!

Είμαι σε διακοπές  τον Αύγουστο του 2004 πρέπει να είναι , γιατί θυμάμαι που η Ελλάδα έχει πάρει το Μουντιάλ . Η χώρα έχει κάνει  και Ολυμπιακούς αγώνες και όλοι είναι λίγο πολύ στα χάι τους , εκτός από μένα που δεν καταλαβαίνω το γιατί. Έχω φύγει από την δουλειά μου με άδεια και περνάω μια εβδομάδα στο 2ο πόδι της Πελοπονήσου με βάση κάπου κοντά στο Γύθειο και εξορμήσεις στους ξερότοπους της Μάνης. Όλα είναι καλά , αφού απολαμβάνω την θάλασσα , το τοπίο , πότε  με  παρέα και πότε πάλι μόνος μου. Αλλά δε με ενοχλεί.

Έχοντας βαρεθεί μετά από μια εβδομάδα στο ίδιο μέρος αποφασίζω να φύγω , αλλά την τελευταία στιγμή αποφασίζω να επισκεφθώ την Ελαφόνησο, το γνωστό chill out προορισμό πολλών κατοίκων των Αθηνών και όχι μόνο. Ακολουθώ μια χαλαρή διαδρομή από την παραλιακή χωρίς να βιάζομαι...Απόγευμα της ίδιας μέρας φτάνω στον προορισμό του και επιλέγω να στήσω την σκηνή μου στην πρώτη παραλία ...Τυχαίνει να είναι η πιο όμορφη του νησιού και η πιο κοσμοπλημμυρισμένη. Στήνω την σκηνή μου, τρώω κάτι και αφού περιμένω να ησυχάσει κάπως  ο τόπος  από τις μουσικές και τα πάρτυ που γίνονται στην παραλία πέφτω για ύπνο.

Το πρωί ξυπνάω υπό τον εκκοφαντικό θόρυβο του heavy metal - άλλοι το λένε μουσική. Δικαίωμά τους !!! Μέχρι να συνέλθω από τον καταιγισμό  στο ακουστικό μου σύστημα ακούω να προστίθενται και συνομιλίες , γέλια ...Χαλάρωσε σκέφτομαι , η παραλία δεν είναι δικιά σου και επομένως έσω ψύχραιμος..και ετοιμάζομαι  περίεργος όν να δω περί τίνος και τινών πρόκειται.

Με το που βγαίνω από την σκηνή αντικρύζω έναν κορυφαίο θέαμα. Δύο τύποι σε στυλ ο κοντός και ο ψηλός (Ντάλτον και Άβερελ ένα πράγμα) με θερινή εμφάνιση  ως αναμένονταν  καθιστοί σε σεζ λονγκ καρέκλες  σκηνοθέτη και μπροστά τραπεζάκι πλαστικό πτυσσόμενο με διάφορα πράγματα ακουμπισμένα επάνω , όπως λ.χ.  αθλητική εφημερίδα, σουγιά , κλειδιά κλπ...Δίπλα υπάρχει ένα μαύρο  ντουλαποειδές μαύρο cd player με κάτι μεγάλα ηχεία - σαν αυτά που κουβαλάνε οι μαύροι στην Αθήνα - και όντως ακούγεται  πολύ δυνατά ίσως μέχρι την άλλη άκρη της παραλίας.

Εκεί που σκέφτομαι να ανοίξω το στόμα μου για να παραπονεθώ για την μουσική  και κάτι αρχίζω να λέω , ακούω τον κόντο να λέει

-Κερνάμε μπύρες!!! Έλα κάτσε ...

Ήταν πρωί ακόμα γύρω 9 και τα μάτια μου πρησμένα από τον ύπνο ...Τι μπύρες;
Μπύρες σε κουτάκια μικρά σαν και αυτά που έπιναν και δίπλα στην σκηνή μια μεγάλη σακκούλα πλαστική πράσινη με πλαστικό δέσιμο από μέσα (αυτές οι ανθεκτικές για τα απορρίματα) γεμάτη με πάγο και όσες μπύρες μπορούσε να χωρέσει ντίνγκα.

Αρνήθηκα ευγενικά και τους παρακάλεσα να χαμηλώσουν κάπως τον ήχο , μήπως μπορέσω να κοιμηθώ. Δεν κοιμήθηκα όμως και αντί γι'αυτό πήγα για μια βουτιά στην θάλασσα.
Επιστρέφοντας στην σκηνή τους είδα να κάθονται με μια μεγάλη παρέα ...δεν ξέρω από που είχαν έρθει όλοι αυτοί οι τύποι και  όλες αυτές οι καρέκλες - μάλλον από αυτές που ανακυκλώνονταν προς χρήση στην παραλία ανάμεσα στους κατασκηνωτές (εννοείται το κάμπινγκ ελεύθερο με κυνήγημα από την αστυνομία , μηνύσεις και άλλα τινά)...Φυσικά και έπιναν μπύρες σχηματίζοντας με τα κουτάκια που είχαν μαζευτεί διάφορα σχέδια στην άμμο, εφάμιλλα με τις εικαστικές προτάσεις κάποιων μοντέρνων δημιουγών.
Οι παρέες των προσκεκλημένων εναλλάσονταν η μια μετά την άλλη, ενώ το τσουβάλι είχε αρχίσει να αδειάζει ανησυχητικά από το περιεχομένο του και ο πάγος κόντευε να λιώσει. Προέκυπε το αγωνιώδες ερώτημα : Τί πίνουμε τώρα; (κατά το Τί κάνουμε του Λένιν).  Το δίδυμο άρχισε τις διαπραγματεύσεις για το ποιός θα πάει να φέρει το  επόμενο τσουβάλι ....Στην χώρα του νησιού , όπου μας υποδέχτηκε ο πιο χαμογελαστός μπακάλης (εμένα και τον ψηλό, γιατί προσφέρθηκα να του κάνω παρέα), πήραμε και τα τελευταία αποθέματα από την συγκεκριμένη μάρκα μπύρας ...το νησί είχε ξεμείνει μέχρι τον επόμενο ανεφοδιασμό. Γυρνώντας στην παραλία το πάρτι ξαναάρχισε και το σύνθημα επανήλθε : Κερνάμε μπύρες!!

Δεν μπορώ να καταλάβω που τις βρίσκαμε τις αντοχές ...αφού κοντεύαμε να καταλήξουμε σαν εκείνους τους ναυαγούς του Οδυσσέα που την είχανε ακούσει όχι από το τραγούδι των σειρήνων , αλλά από τα μπυρόνια. Ο κοντός μάλιστα δεν είχε φύγει σχεδόν καθόλου από την σκηνή ...εκτός από μια φορά που είχαμε πάει για πρωινό στην χώρα , γιατί κάτι έπρεπε να φάμε .....Άλλωστε ομελέτα με μπύρα είναι ένας καλός συνδυασμός.

Πέρασε ακόμα μια μέρα με μπυροποσίες , μπάρμπεκιου και νέες γνωρίμιες ...Στο τέλος το τρομερό δίδυμο των κεραστών αναχώρησε για Αθήνα. Έπρεπε να γυρίσουν στην δουλειά...Εγώ πάλι  θα  έπεστρεφα μετά από κανά δυό μέρες και στα δικά μου.  
Όταν ανακαλώ στην μνήμη μου αυτές τις επεισοδιακές διακοπές σκέφτομαι ότι η όλη κατάσταση δεν ήταν ούτε για το αλκοόλ ούτε κάν για το  ξεφάντωμα. Αλλά η εκδοχή μιας απόλυτης χαλάρωσης αλά ελληνικά μέσα σε μια αυξομειούμενη παρέα που διαλύθηκε μέσα σε λίγες μέρες όπως είχε γεννηθεί, αφήνοντας πίσω  ένα πλαστικό τραπεζάκι και κάποιες σεζ λονγκ για τους επόμενους παραθεριστές.
Στον δρόμο της επιστροφής έκανα ένα τηλέφωνο στον κοντό για να του πω ένα γεια...

- Που είσαι , μου είπε
- Φεύγω ..πάω για σπίτι
- Και δεν έρχεσαι από εδώ μια βόλτα ...Έχω γεμίσει την κατάψυξη ..Κερνάω μπύρες!!

Δεν πήγα και αυτή πρέπει να ήταν και η τελευταία μας επικοινωνία. Έκτοτε δεν ξαναήπια μπύρα από κουτάκι!!!


Πηγή φωτογραφίας: Wikimedia Commons  
 Άδεια τεκμηρίωσης:  GNU Free Documentation License