Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μνήμες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μνήμες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Η Αλληλεγγύη είναι μια, αλλά τα σημαιάκια της πολλά



Ακολουθεί ένα ακόμα βιντεάκι από τη χειμερινή μου εξόρμηση στο Γκντάνσκ ...Δείχνει την ποικιλία των εμβλημάτων που μπορεί να έχει ένα συνδικάτο, πράγμα που σημαίνει αν μη τι άλλο ότι ήταν επινοητικοί....


Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Κερνάμε μπύρες !!!



Είμαι σε διακοπές  τον Αύγουστο του 2004 πρέπει να είναι , γιατί θυμάμαι που η Ελλάδα έχει πάρει το Μουντιάλ . Η χώρα έχει κάνει  και Ολυμπιακούς αγώνες και όλοι είναι λίγο πολύ στα χάι τους , εκτός από μένα που δεν καταλαβαίνω το γιατί. Έχω φύγει από την δουλειά μου με άδεια και περνάω μια εβδομάδα στο 2ο πόδι της Πελοπονήσου με βάση κάπου κοντά στο Γύθειο και εξορμήσεις στους ξερότοπους της Μάνης. Όλα είναι καλά , αφού απολαμβάνω την θάλασσα , το τοπίο , πότε  με  παρέα και πότε πάλι μόνος μου. Αλλά δε με ενοχλεί.
Έχοντας βαρεθεί μετά από μια εβδομάδα στο ίδιο μέρος αποφασίζω να φύγω , αλλά την τελευταία στιγμή αποφασίζω να επισκεφθώ την Ελαφόνησο, το γνωστό chill out προορισμό πολλών κατοίκων των Αθηνών και όχι μόνο. Ακολουθώ μια χαλαρή διαδρομή από την παραλιακή χωρίς να βιάζομαι...Απόγευμα της ίδιας μέρας φτάνω στον προορισμό του και επιλέγω να στήσω την σκηνή μου στην πρώτη παραλία ...Τυχαίνει να είναι η πιο όμορφη του νησιού και η πιο κοσμοπλημμυρισμένη. Στήνω την σκηνή μου, τρώω κάτι και αφού περιμένω να ησυχάσει κάπως  ο τόπος  από τις μουσικές και τα πάρτυ που γίνονται στην παραλία πέφτω για ύπνο.
Το πρωί ξυπνάω υπό τον εκκοφαντικό θόρυβο του heavy metal - άλλοι το λένε μουσική. Δικαίωμά τους !!! Μέχρι να συνέλθω από τον καταιγισμό  στο ακουστικό μου σύστημα ακούω να προστίθενται και συνομιλίες , γέλια ...Χαλάρωσε σκέφτομαι , η παραλία δεν είναι δικιά σου και επομένως έσω ψύχραιμος..και ετοιμάζομαι  περίεργος όν να δω περί τίνος και τινών πρόκειται.
Με το που βγαίνω από την σκηνή αντικρύζω έναν κορυφαίο θέαμα. Δύο τύποι σε στυλ ο κοντός και ο ψηλός (Ντάλτον και Άβερελ ένα πράγμα) με θερινή εμφάνιση  ως αναμένονταν  καθιστοί σε σεζ λονγκ καρέκλες  σκηνοθέτη και μπροστά τραπεζάκι πλαστικό πτυσσόμενο με διάφορα πράγματα ακουμπισμένα επάνω , όπως λ.χ.  αθλητική εφημερίδα, σουγιά , κλειδιά κλπ...Δίπλα υπάρχει ένα μαύρο  ντουλαποειδές μαύρο cd player με κάτι μεγάλα ηχεία - σαν αυτά που κουβαλάνε οι μαύροι στην Αθήνα - και όντως ακούγεται  πολύ δυνατά ίσως μέχρι την άλλη άκρη της παραλίας.
Εκεί που σκέφτομαι να ανοίξω το στόμα μου για να παραπονεθώ για την μουσική  και κάτι αρχίζω να λέω , ακούω τον κόντο να λέει
-Κερνάμε μπύρες!!! Έλα κάτσε ...
Ήταν πρωί ακόμα γύρω 9 και τα μάτια μου πρησμένα από τον ύπνο ...Τι μπύρες;
Μπύρες σε κουτάκια μικρά σαν και αυτά που έπιναν και δίπλα στην σκηνή μια μεγάλη σακκούλα πλαστική πράσινη με πλαστικό δέσιμο από μέσα (αυτές οι ανθεκτικές για τα απορρίματα) γεμάτη με πάγο και όσες μπύρες μπορούσε να χωρέσει ντίνγκα.

Αρνήθηκα ευγενικά και τους παρακάλεσα να χαμηλώσουν κάπως τον ήχο , μήπως μπορέσω να κοιμηθώ. Δεν κοιμήθηκα όμως και αντί γι'αυτό πήγα για μια βουτιά στην θάλασσα.
Επιστρέφοντας στην σκηνή τους είδα να κάθονται με μια μεγάλη παρέα ...δεν ξέρω από που είχαν έρθει όλοι αυτοί οι τύποι και  όλες αυτές οι καρέκλες - μάλλον από αυτές που ανακυκλώνονταν προς χρήση στην παραλία ανάμεσα στους κατασκηνωτές (εννοείται το κάμπινγκ ελεύθερο με κυνήγημα από την αστυνομία , μηνύσεις και άλλα τινά)...Φυσικά και έπιναν μπύρες σχηματίζοντας με τα κουτάκια που είχαν μαζευτεί διάφορα σχέδια στην άμμο, εφάμιλλα με τις εικαστικές προτάσεις κάποιων μοντέρνων δημιουγών.
Οι παρέες των προσκεκλημένων εναλλάσονταν η μια μετά την άλλη, ενώ το τσουβάλι είχε αρχίσει να αδειάζει ανησυχητικά από το περιεχομένο του και ο πάγος κόντευε να λιώσει. Προέκυπε το αγωνιώδες ερώτημα : Τί πίνουμε τώρα; (κατά το Τί κάνουμε του Λένιν).  Το δίδυμο άρχισε τις διαπραγματεύσεις για το ποιός θα πάει να φέρει το  επόμενο τσουβάλι ....Στην χώρα του νησιού , όπου μας υποδέχτηκε ο πιο χαμογελαστός μπακάλης (εμένα και τον ψηλό, γιατί προσφέρθηκα να του κάνω παρέα), πήραμε και τα τελευταία αποθέματα από την συγκεκριμένη μάρκα μπύρας ...το νησί είχε ξεμείνει μέχρι τον επόμενο ανεφοδιασμό. Γυρνώντας στην παραλία το πάρτι ξαναάρχισε και το σύνθημα επανήλθε : Κερνάμε μπύρες!!

Δεν μπορώ να καταλάβω που τις βρίσκαμε τις αντοχές ...αφού κοντεύαμε να καταλήξουμε σαν εκείνους τους ναυαγούς του Οδυσσέα που την είχανε ακούσει όχι από το τραγούδι των σειρήνων , αλλά από τα μπυρόνια. Ο κοντός μάλιστα δεν είχε φύγει σχεδόν καθόλου από την σκηνή ...εκτός από μια φορά που είχαμε πάει για πρωινό στην χώρα , γιατί κάτι έπρεπε να φάμε .....Άλλωστε ομελέτα με μπύρα είναι ένας καλός συνδυασμός.

Πέρασε ακόμα μια μέρα με μπυροποσίες , μπάρμπεκιου και νέες γνωρίμιες ...Στο τέλος το τρομερό δίδυμο των κεραστών αναχώρησε για Αθήνα. Έπρεπε να γυρίσουν στην δουλειά...Εγώ πάλι  θα  έπεστρεφα μετά από κανά δυό μέρες και στα δικά μου.  
Όταν ανακαλώ στην μνήμη μου αυτές τις επεισοδιακές διακοπές σκέφτομαι ότι η όλη κατάσταση δεν ήταν ούτε για το αλκοόλ ούτε κάν για το  ξεφάντωμα. Αλλά η εκδοχή μιας απόλυτης χαλάρωσης αλά ελληνικά μέσα σε μια αυξομειούμενη παρέα που διαλύθηκε μέσα σε λίγες μέρες όπως είχε γεννηθεί, αφήνοντας πίσω  ένα πλαστικό τραπεζάκι και κάποιες σεζ λονγκ για τους επόμενους παραθεριστές.
Στον δρόμο της επιστροφής έκανα ένα τηλέφωνο στον κοντό για να του πω ένα γεια...

- Που είσαι , μου είπε
- Φεύγω ..πάω για σπίτι
- Και δεν έρχεσαι από εδώ μια βόλτα ...Έχω γεμίσει την κατάψυξη ..Κερνάω μπύρες!!

Δεν πήγα και αυτή πρέπει να ήταν και η τελευταία μας επικοινωνία. Έκτοτε δεν ξαναήπια μπύρα από κουτάκι!!!


Πηγή φωτογραφίας: Wikimedia Commons  
 Άδεια τεκμηρίωσης:  GNU Free Documentation License

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Ζακοπάνισμα με τραίνο το χειμώνα....



Σύντροφοι εσείς συμπλογκαιράδες που είστε και διεθνισταί ....ίσως το θέμα του ποστίου ετούτου σας φανεί αν μη τι άλλο,  ενδιαφέρον.
Επειδή τυγχάνω εδώ και δύο έτη περίπου ανερχόμενος εσπεραντιστής (εξυπακούεται δε εσπεραντιστής διεθνιστής), έλαβον μέσω τβιτερίου μυνήματος (tweeter) μυστήριον τινά πρόσκλησιν για να παρακολουθήσω εβδομαδιαία συνάντηση  (περιττόν να ανοίξετε το λινκ ετούτο οι μη ομιλούντες την εσπεραντικήν) στα απόμερα και κρημνώδη όρη των Πολωνικών Καρπαθίων εγγύς των συνόρων μετά της Σλοβακίας. Η πόλις που θα φιλοξενήσει αυτήν την διεθνούς χαρακτήρα συνάντησιν έχει το όχι και τόσο περίεργο για τα πολωνικά όνομα Ζακοπάνιε και είναι γνωστή για το περίφημο χιονοδρομικό της κέντρο , αλλά και τις προπολεμικές συναντήσεις σταλινικών και ναζί (σε πολωνικό έδαφος!!!!) προκειμένου να εξαφανίσουν την Πολωνία από τον χάρτη ...πράγμα που δεν επετεύχθη προς μεγάλη τέρψιν των Πολωνών. 
Στην προσπάθεια να κλείσω πτήσιν  προς Κρακοβίαν περίεργος τινά ιδέα διήλθεν την κεφαλήν μου για διευρωπαϊκό ταξίδιον με αμαξωτό σιδηρόδρομο ή διασιδηρόδρομον αγγλιστί ονομαζόμενον και Interrail. (και αυτό το λινκ μη επιχειρήσετε να διαβάσετε οι μη ομιλούντες βαρβαρικάς γλώσσας...η ελληνική ημών οικουμενική γλώσσα απουσιάζει και από αυτό το τοπίο). Διαπίστωσα ότι η κάρτα ταξιδίου ''InterRail Global Train Pass'' κοστίζει δια την δευτέραν θέσιν περί τας διακοσίους πενήντα ευρώας νομισματικάς μονάδας και για 5θήμερον ταξίδιον σε διάστημα 10ημέρου.
Με προχείρους υπολογισμούς και αλλεπάλλες αναζητήσεις στον γκούγκλη κατάφερα ως άλλος Αρχιμήδης να προσδιορίσω τελικά ότι από Θεσσαλονίκη έως Βουδαπέστη απαιτείται 35 ώρος διαδρομή, εάν βέβαια δεν αποφασίσει κάποιος να ξεναγηθεί εις Σόφια ή Βουκουρεστίους  δεδομένου ότι έχουν ένα αρχιτεκτονικό αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Από εκεί πάλι έως την Κρακοβία είναι τουλάχιστον δέκα ώρες  μέσω Μπρατισλάβας. Φτάνοντας στην Κρακοβία κανείς είναι πλέον πολύ κοντά στον προορισμό του , εκτός και αν νοσταλγήσει να πάει ανατολικότερα (drag nach Osten) .....πράγμα που μου συμβαίνει ενίοτε δεδομένων των δεσμών μου με την αχανή και αρκουδοτρόφο Ρωσία. 
Κοιτάζοντας όμως στον Μοναχικό Πλανήτη κάτι κριτικές για την διαδρομή Μπρατισλάβα - Κρακοβία, διαπίστωσα μια αυξημένη καχυποψία των αγγλοσαξόνων προς την εν λόγω διαδρομή και αναφορές για κλοπές αποσκευών εντός των κλιναμαξών...Η είδησις αυτή με ανησύχησε σφόδρα σε βαθμό να σκεφτώ να εγκαταλείψω την απόπειρα ταξιδίου μου μέσω των ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων. 
Δεν γνωρίζω τι θα αποφασίσω τελικά αγαπητοί μου συμπλογκεράδες ...αφού τελευταίως τα ύψη μου προκαλούν ίλιγγο (όπως και οι μετεπιβιβάσεις στα αεροπλάνα) και η Κρακοβία δεν διαθέτει λιμάνι προκειμένου να μεταβώ ακτοπλοϊκώς. Σκέπτομαι μόνο ότι πάντα με γοήτευε αυτή η άλλη ευρώπη , η κεντρική, με την ποικιλλοχρωμία της, τους εξαίσιους μουσικούς της και τον πολιτιστικό της πλούτο αν και ποτέ δεν άδραξα την ευκαιρία να την επισκεφτώ. Θυμάμαι και για τον προπάππο μου που ξεκίνησε σαν κερατζής και πέρασε χρόνια ολόκληρα στο Βουκουρέστι  ...ήταν γαμπρός στο Γανναδιό και ξενιτεύτηκε πολύ γρήγορα για την Ρουμανία που ήταν γεμάτη τότε με κοινότητες ελληνικές (εκείνος βέβαια πηγαινοέρχονταν με τα μουλάρια και τα άλογα..που σιδηρόδρομοι τότε). Μπορεί να θέλω να περπατήσω τελικά στους δρόμους της πόλης που ζούσε κάποτε ένας προγονός μου ...ποιός ξέρει; 
Αν έστω  και το ελάχιστον  της περιέργειας σας έχω κινήσει με τούτο εδώ το ποστίον , αγαπητοί μου συνμπλογκαιράδες ...αφήστε τότε κάποια σχόλια και παρατηρήσεις που ίσως βοηθήσουν την ταπεινότητά μου να λάβει την κρίσιμον απόφασιν...


Δημοφιλέστερες αναρτήσεις

google translate element

google analytics