Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Ζητείται μάστορας και ας είναι και από Βαρκελώνη....




Posted by Picasa 

Στην πιο πρόσφατη εθνική επέτειο και εκμεταλλευόμενοι τις αργίες βρεθήκαμε για μια ακόμα φορά στην Μόλιστα. Με σκοπό περισσότερο να χαλαρώσουμε και να ξεφύγουμε από την καθημερινόητα της πόλης, αλλά και για να δούμε και το σπίτι μετά τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου, μιας και περάσαμε καινούργιες κάνουλες (κοινώς λούκια) και θέλαμε να κάνουμε έναν τελικό έλεγχο για διαρροές και υγρασίες.  Μείναμε συνολικά γύρω στις τρεις μέρες , όχι και πολύ ...το σπίτι δεν έχει θέρμανση και βρίσκεται ακόμα υπό επισκευή. Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει να μένουμε , όποτε πάμε ,  μιας και δεν μένουμε μόνιμα ...Οι εργασίες που πρέπει να γίνουνε είναι πολλές και ποικίλλες. Πρώτα απ΄όλα το τζάκι που βλέπετε πρέπει να καθαριστεί εξωτερικά (ήδη έχω κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια) για να φύγουν κάτι παλιά πλαστικά χρώματα κολλημένα πάνω στην πέτρα και να μπούν και οι διακοσμητικές πλάκες που είναι απαραίτητες από πάνω για να ομορφύνει. Προς το παρόν το καίμε και αυτήν την φορά ιδίως το μπουμπουνίσαμε τόσο που σκάσαμε από την ζέστη.
Υπάρει βέβαια και μια σόμπα στην κουζίνα ...που κρατά σε ικανοποιητική θερμοκρασία τον χώρο και μάλλον θα βολευτούμε με αυτήν και στο μέλλον. Οι άλλοι χώροι του σπιτιού δεν έχουν θέρμανση ακόμα , αλλά κάτι τέτοιο είναι συνηθισμένο στα χωριά. Το πολύ πολύ σκέφτομαι να βάλω άλλη μια σόμπα στην σάλλα του πάνω ορόφου.
Στον χώρο της κουζίνας πρέπει να μπει το ταβάνι και να γίνουν τα ντουλαπάκια. Είναι μάλλον θέμα χρόνου και όχι τόσο χρημάτων.
Μετά είναι τα πατώματα που πρέπει να ξαναφτιαχτούν στον προθάλαμο , αλλά και στον πάνω όροφο. Η εσωτερική ξύλινη σκάλα είναι σε καλή κατάσταση αλλά θα χρειάζεται ένα καλό και περιποιημένο βάψιμο.
Μένουν τέλος τα ταβάνια :



το συγκεκριμένο χρονολογείται από την εποχή που χτίστηκε το σπίτι,  κάπου λίγο πριν ή μετά το 1913.  Το σχέδιο του (βλ. αυτό από τα αριστερά), θεωρώ ότι είναι καταπληκτικό, αλλά χρειάζεται  να γίνει μια επισταμένη συντήρηση γιατί έχει πάρει κάπως. Η αλήθεια είναι πως ρωτήσαμε και βρήκαμε έναν μάστορα που ασχολείται με τις εργασίες αυτές...και μάλιστα ήρθε και είδε την δουλειά. Με την ευκαιρία λοιπόν της παρουσίας μας εκεί τον πήραμε τηλέφωνο για να μας δώσει προσφορά και εφόσον συμφωνούσαμε να του αφήσουμε τα κλειδιά του σπιτιού.
Στάθηκε αδύνατο να τον πετύχουμε παρά τις επανειλλημένες κλήσεις μας στο κινητό του ....Στην Κόνιτσα που πήγαμε για να τροχίσουμε την αλυσίδα από το αλυσοπρίονο προσπαθήσαμε και πάλι να τον αναζητήσουμε ρωτώντας που βρίσκεται ....ούτε όμως ο ίδιος ο μαγαζάτορας κατάφετε να τον εντοπίσει αν και προσφέρθηκε φιλότιμα. Μάθαμε όμως ότι είναι καλά και έτσι δεν ανησυχούμε γι΄αυτόν..(μάλλον θα πρέπει να ψάξουμε για άλλον). Ας είναι και από Βαρκελώνη που λέει ο λόγος.
Ως φαίνεται, υπάρχουν μια σειρά από ιδιότυποι κανόνες στην αγορά της Κόνιτσας , πράγμα που το συναντάς μόνο σε μικρά μέρη (και όχι σε όλα ) της Ελλάδος ...Έτσι περνώντας Σάββατο μέρα από κει με προορισμό το χωριό , διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι το ψωμί είχε εξαντληθεί σε όλους τους φούρνους γύρω στις 12 ...κινδυνεύσαμε να μείνουμε άψωμοι για όλο το τριήμερο. Ευτυχώς βρέθηκε τελικά μια φρατζόλα σε ένα πρατήριο άρτου  πιο κάτω.
Στην μικρή αυτή πόλη υπάρχει μια χαρακτηριστική χαλαρότητα που οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι η κίνηση και ο τζίρος είναι δεδομένος και βαίνει μειούμενος , αφού η περιοχή φθίνει πληθυσμιακά και επομένως και οικονομικά. Οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να αγχώνονται ...ότι είναι να γίνει , θα γίνει έτσι κι αλλιώς ...κι αν βαρεθούν να περιμένουν τον επόμενο πελάτη , που μπορεί να μην φανεί τέλος τέλος ...το πατάν και έναν κλείδωμα και πάνε να πιούν κάνα τσίπουρο.
Κατά τ΄άλλα τα περάσαμε ήσυχα χουχουλιάζοντας μπροστά στο τζάκι , ψήνοντας παϊδάκια και κάστανα και πίνοντας άφθονο κρασί που είχαμε πάρει από την Κόνιτσα...ένας ντόπιος που μας έδωσε ένα μπουκάλι κόκκινο από το περσινό, αποδείχτηκε ξινισμένο (το κράτησα να το κάνω ξύδι). Τα απογεύματα πηγαίναμε στο καφενείο όπου συγκεντρώνονταν και οι κυνηγοί που επιδίδονται στο θεάρεστο έργο να εξαφανίσουν ότι είδος πανίδας έχει απομείνει ...το να συζητά κανείς μαζί τους εν τέλει θεωρώ ότι είναι μάταιο. Άντε να αποδείξεις ότι ο τροφοσυλλέκτης κυνηγός ανήκει σε μια άλλη εποχή που έχει παρέλθει χωρίς επιστροφή...ότι πολλά είδη της άγριας πανίδας είναι υπό εξαφάνιση και ότι αν συμβεί αυτό θα είναι καταστροφικό και για μας τους ανθρώπους...Είναι σαν να χτυπάς στου κουφού την πόρτα...
Στο καφενείο βρήκα αναρτημένο έναν πίνακα  !!!!!!! Είναι η απεικόνιση του Γανναδιού έτσι όπως φαίνεται στο έμπα του χωριού.....Τον φωτογράφησα και τώρα σκέφτομαι να ζητήσω την άδεια από τον δημιουργό του για να  το ανεβάσω εδώ ...το έργο θυμίζει απόπειρες πριμιτίφ ζωγράφων  με μια τεχνοτροπία νατουραλιστική. Αν και δεν είμαι ο πιο  κατάλληλος  να μιλώ για την τέχνη, εντούτοις  εκτιμώ την προσπάθεια ανθρώπων που δεν το βάζουν κάτω και σε πείσμα των καταστάσεων επιμένουν να δημιουργούν και να προσφέρουν ....Αλλά για τον συγκεκριμένο άνθρωπο ελπίζω να μιλήσω μια άλλη φορά....

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Ζακοπάνισμα με τραίνο το χειμώνα....



Σύντροφοι εσείς συμπλογκαιράδες που είστε και διεθνισταί ....ίσως το θέμα του ποστίου ετούτου σας φανεί αν μη τι άλλο,  ενδιαφέρον.
Επειδή τυγχάνω εδώ και δύο έτη περίπου ανερχόμενος εσπεραντιστής (εξυπακούεται δε εσπεραντιστής διεθνιστής), έλαβον μέσω τβιτερίου μυνήματος (tweeter) μυστήριον τινά πρόσκλησιν για να παρακολουθήσω εβδομαδιαία συνάντηση  (περιττόν να ανοίξετε το λινκ ετούτο οι μη ομιλούντες την εσπεραντικήν) στα απόμερα και κρημνώδη όρη των Πολωνικών Καρπαθίων εγγύς των συνόρων μετά της Σλοβακίας. Η πόλις που θα φιλοξενήσει αυτήν την διεθνούς χαρακτήρα συνάντησιν έχει το όχι και τόσο περίεργο για τα πολωνικά όνομα Ζακοπάνιε και είναι γνωστή για το περίφημο χιονοδρομικό της κέντρο , αλλά και τις προπολεμικές συναντήσεις σταλινικών και ναζί (σε πολωνικό έδαφος!!!!) προκειμένου να εξαφανίσουν την Πολωνία από τον χάρτη ...πράγμα που δεν επετεύχθη προς μεγάλη τέρψιν των Πολωνών. 
Στην προσπάθεια να κλείσω πτήσιν  προς Κρακοβίαν περίεργος τινά ιδέα διήλθεν την κεφαλήν μου για διευρωπαϊκό ταξίδιον με αμαξωτό σιδηρόδρομο ή διασιδηρόδρομον αγγλιστί ονομαζόμενον και Interrail. (και αυτό το λινκ μη επιχειρήσετε να διαβάσετε οι μη ομιλούντες βαρβαρικάς γλώσσας...η ελληνική ημών οικουμενική γλώσσα απουσιάζει και από αυτό το τοπίο). Διαπίστωσα ότι η κάρτα ταξιδίου ''InterRail Global Train Pass'' κοστίζει δια την δευτέραν θέσιν περί τας διακοσίους πενήντα ευρώας νομισματικάς μονάδας και για 5θήμερον ταξίδιον σε διάστημα 10ημέρου.
Με προχείρους υπολογισμούς και αλλεπάλλες αναζητήσεις στον γκούγκλη κατάφερα ως άλλος Αρχιμήδης να προσδιορίσω τελικά ότι από Θεσσαλονίκη έως Βουδαπέστη απαιτείται 35 ώρος διαδρομή, εάν βέβαια δεν αποφασίσει κάποιος να ξεναγηθεί εις Σόφια ή Βουκουρεστίους  δεδομένου ότι έχουν ένα αρχιτεκτονικό αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Από εκεί πάλι έως την Κρακοβία είναι τουλάχιστον δέκα ώρες  μέσω Μπρατισλάβας. Φτάνοντας στην Κρακοβία κανείς είναι πλέον πολύ κοντά στον προορισμό του , εκτός και αν νοσταλγήσει να πάει ανατολικότερα (drag nach Osten) .....πράγμα που μου συμβαίνει ενίοτε δεδομένων των δεσμών μου με την αχανή και αρκουδοτρόφο Ρωσία. 
Κοιτάζοντας όμως στον Μοναχικό Πλανήτη κάτι κριτικές για την διαδρομή Μπρατισλάβα - Κρακοβία, διαπίστωσα μια αυξημένη καχυποψία των αγγλοσαξόνων προς την εν λόγω διαδρομή και αναφορές για κλοπές αποσκευών εντός των κλιναμαξών...Η είδησις αυτή με ανησύχησε σφόδρα σε βαθμό να σκεφτώ να εγκαταλείψω την απόπειρα ταξιδίου μου μέσω των ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων. 
Δεν γνωρίζω τι θα αποφασίσω τελικά αγαπητοί μου συμπλογκεράδες ...αφού τελευταίως τα ύψη μου προκαλούν ίλιγγο (όπως και οι μετεπιβιβάσεις στα αεροπλάνα) και η Κρακοβία δεν διαθέτει λιμάνι προκειμένου να μεταβώ ακτοπλοϊκώς. Σκέπτομαι μόνο ότι πάντα με γοήτευε αυτή η άλλη ευρώπη , η κεντρική, με την ποικιλλοχρωμία της, τους εξαίσιους μουσικούς της και τον πολιτιστικό της πλούτο αν και ποτέ δεν άδραξα την ευκαιρία να την επισκεφτώ. Θυμάμαι και για τον προπάππο μου που ξεκίνησε σαν κερατζής και πέρασε χρόνια ολόκληρα στο Βουκουρέστι  ...ήταν γαμπρός στο Γανναδιό και ξενιτεύτηκε πολύ γρήγορα για την Ρουμανία που ήταν γεμάτη τότε με κοινότητες ελληνικές (εκείνος βέβαια πηγαινοέρχονταν με τα μουλάρια και τα άλογα..που σιδηρόδρομοι τότε). Μπορεί να θέλω να περπατήσω τελικά στους δρόμους της πόλης που ζούσε κάποτε ένας προγονός μου ...ποιός ξέρει; 
Αν έστω  και το ελάχιστον  της περιέργειας σας έχω κινήσει με τούτο εδώ το ποστίον , αγαπητοί μου συνμπλογκαιράδες ...αφήστε τότε κάποια σχόλια και παρατηρήσεις που ίσως βοηθήσουν την ταπεινότητά μου να λάβει την κρίσιμον απόφασιν...


Δημοφιλέστερες αναρτήσεις

google translate element

google analytics