Ερείπια ....και όχι κοπριές.

Σύντροφοι συνμπογκεράδες και συντρόφισσες ...η κατάτμηση της ιδιοκτησίας σε έπακρον βαθμόν στα χωριά της Μολίστης οδήγησε εις την σταδιακήν της απαξίωση. Συνήθως το γεγονός αυτό , που φαίνεται ως μια αδυναμία τακτοποίησης κληρονομικών υποθέσεων, αντλεί την αιτία του περισσότερο από  φυλογενετικούς παράγοντες. Προτιμώ να πέσει λέει ο άλλος, παρά να το φάει ο διπλανός μου, και κατά πάσα πιθανότητα κοντινός συγγενής.

Πολλά είναι τα σπίτια σε αυτήν την κατάσταση , που έτσι και αλλιώς δεν οδηγεί πουθενά. Το να κάνεις ζημία ή να στέκεσαι εμπόδιο απλώς και μόνον στην εξέλιξη των πραγμάτων, δεν αποτελεί απλώς και μόνον μια δυστροπία αλλά και κύριο χαρακτηριστικό της βλακείας. Διότι το μόνον που ζητάς είναι να  βλάψεις κάποιον χωρίς ταυτόχρονα να κερδίζεις τίποτε  ο ίδιος. Και ως γνωστόν η βλακεία πέρα από επιβλαβής είναι και ανίκητη.

Στην περίπτωση μου μπορώ να θεωρήσω ότι έχω σταθεί τυχερός , αφού ο παππούς μου δεν είχε αδέρφια και έκανε μόνο ένα παιδί ( δεν πρόλαβε ο δόλιος να ξαναδεί την γυναίκα του ...αλλά αυτά θα τα εξιστορήσω κάποια στιγμή αναλυτικά) ...τον πατέρα μου. Έτσι το σπίτι δεν τεμαχίστηκε σε 42 μεράδια και αν και το βρήκαμε σε κακή κατάσταση ήταν κάτι δικό μας και δεν είχαμε πάρε δώσε με τα κληρονομικά.

Η μοίρα πολλών σπιτιών με κληρονομικές διαφορές είναι όπως αυτού  στην φωτογραφία, που βρίσκεται σε κάποιο άλλο χωριό.  Δεν αναφέρω φυσικά ποιό είναι , γιατί δεν γνωρίζω και δεν έχει  ιδιαίτερη σημασία να μάθω.  Οι συντηρήσεις και  οι επισκευές αναντίρρητα κοστίζουν , τόσο σε χρήματα όσο και σε χρόνο (και ίσως και κάποιες σουβλιές στο στομάχι). Εν τούτοις όλα διορθώνονται αν θέλεις να παραμένεις για 20 ημέρες ετησίως στο βουνό και να κοιτάς που και που προς τον Γράμμο ή το Καμινίκ...να κάθεσαι κάτω από τον Πλάτανο και να ξεδίνεις στα κλαδίνα τον 15αύγουστο. Βέβαια , σου βγαίνει λίγο ακριβά σε σχέση με το να έκλεινες δωμάτιο σε κάποιον τουριστικό προορισμό, αλλά όπως είπε και ένας Κονιτσιώτης μια φορά : "Την θέα την πληρώνεις...".

Δεν είναι άλλωστε λόγοι οικονομικών υπολογισμών που είμαστε εκεί...για τις λίγες μέρες που είμαστε κάθε χρόνο.

Προκύπτει επομένως το ερώτημα - κρίσιμο κατά την ταπεινή μου γνώμη - ...γιατί είμαστε εκεί; Ή γιατί είμαστε εκεί ακόμα; Εξ΄όσων γνωρίζω κανένας από αυτούς που είμαστε εκεί πάνω - για να μην πω την έκφραση μεταξύ των συγχωριανών που είναι ανευ νοήματος- δεν απάντα μέχρι σήμερα σε αυτό το ερώτημα. Κι επειδή η απάντηση δεν είναι απλή ..θα προτιμούσα να επιχειρήσω αυτού του είδους την προσπάθεια σε ένα από τα επόμενα πόστ.

Τελειώνω με μια φράση ενός γνωστού μου  από το χωριό, όπου σε  συζήτηση - κοινωνική κριτική ή κουτσομπολιό - όπως θέλετε πείτε το ..μου είπε το εξής :

- Ποιοί ; Αυτοί ...είναι ερείπια!! Δεν είναι ούτε κοπριές , γιατί η κοπριά είναι κάτι χρήσιμο και μπορείς να την βάλεις στον κήπο σου. Ενω τα ερείπια δεν είναι για τίποτε, παρά μόνον να φυλάγεσαι μην πέσουνε και  σε πλακώσουν...

Τα συμπεράσματα αγαπητοί μου συμπλογκοσφαιρισταί δικά σας .....

Περί του νοήματος της ζωής και άλλα νεφελώδη

Χάσαμε τον δρόμο αδέρφια....Κάποιοι σκέφτονται μια καλύτερη ευκαιρία για να τα κονομήσουν σε δύσκολους καιρούς ενώ άλλοι απλώς επιβιώνουν και ονειρεύονται καρβέλια. Ένα κοριτσάκι που του κάνω μαθήματα ελληνικών στο Skype μου έκανε ολόκληρη διάλεξη όταν της είπα ότι δεν έχω προσδοκίες από την ζωή ...Μου απάντησε με ύφος Φρόιντ και βάλε ότι πολλοί άνθρωποι δεν θεωρούν αυτονόητα κάν αυτά που εμείς έχουμε εξασφαλισμένα και γι΄αυτόν τον λόγο θα έπρεπε να είμαι πολύ ευχαριστημένος από την ζωή μου  αφού έχω ένα σπίτι για να μένω και μια δουλειά για να με συντηρεί.

Θυμήθηκα τότε ένα επεισόδιο σε ένα λιμάνι της Ρωσίας. Ήταν ένα βράδυ που το είχα ρίξει στην κραιπάλη παρέα με έναν ρώσο. Κάποια στιγμή πήγαμε στο Магнет  (έτσι λένε τα μεγάλα μπακάλικα)  να αγοράσουμε βότκα. Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί και εκείνος διάλεξε σαν πιο ειδικός που ήταν. Εγώ αγόρασα και κάτι για φαγητό - ήταν κάτι πρόχειρα φτηνά φαγώσιμα με μπόλικο αλάτι σαν τα αποξηραμένα καλαμάρια - ενώ ο άλλος ήδη είχε βγεί στο δρόμο. Κάτσαμε απέναντι στο παρκάκι που ήταν γεμάτο από κόσμο (αφού κανένας δεν είχε χρήματα για μπαράκια και εστιατόρια)  και ενώ μου εξηγούσε ότι απαγορεύεται να πίνεις στον δρόμο και αν σε πιάσουν οι αστυνομικοί μπορεί να έχεις σοβαρά προβλήματα  με το νόμο ...πριν καλά καλά το καταλάβω είχε αδειάσει το μπουκάλι με την βότκα. Την κατέβαζε με κάτι μεγάλες χορταστικές γουλιές ....Ο ίδιος δούλευε φύλακας στο λιμάνι σε μια μεγάλη αποθήκη και μάλλον αυτό ήταν και το σπίτι του. Έμενε στο κουβούκλιο της εισόδου ....Εκεί καταλήξαμε τελικά με ένα μπουκάλι κρασί, ενώ προσπαθούσε να μου εξηγήσει γιατί τελικά δεν πήγαμε να βρούμε κάτι κορίτσια ...Φαινόταν να μην τον απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα. Το μόνο ήθελε ήταν να γίνει λάσπη από το αλκοόλ. Μπήκαμε στο κουβούκλιο και καθίσαμε ανάμεσα στα υποτυπώδη έπιπλα που είχε (ένα τραπέζι με κάτι βρώμικες καρέκλες και διάφορα χαρτόκουτα). Η ατμόσφαιρα θύμιζε λίγο από περιγραφή του Ντοστογιέφσκι...ένα μικρό κουτάβι βρέθηκε στα πόδια μας την ώρα που ο Ρομάν προσπαθούσε να ανοίξει το κρασί με ένα μαχαίρι.

Κάποια στιγμή η κατάσταση βρέθηκε εκτός ελέγχου, όταν εκείνος μέσα στην τύφλα του άρχισε να κάνει κάποια ακροβατικά με το μαχαίρι στα χέρια του...Τα χρειάστηκα. Με τρόπο του είπα ότι θέλω να φύγω, ενώ εκείνος επέμενε να κάτσω για να πιούμε. Τελικά του είπα ότι πάω για κατούρημα για να τον ξεφορτωθώ...Με ακολούθησε για να ανοίξει την μπάρα της εισόδου ενώ εγώ  τον στόλισα με κάτι ρώσικα μπινιλίκια που θυμόμουν για την περίσταση. Έφυγα μέσα σε βαθύ σκοτάδι περπατώντας ανάμεσα σε μια ατελείωτη ουρά από νταλίκες με τους γερανούς να στέκουν σαν απρόσωπα τέρατα απειλητικά πάνω απο τα κεφάλια μας.
Μια μέρα θα σας μάθω και σας πώς να βρίζετε στα ρώσικα. Αχρείαστα να είναι !!!